Εάν η απώλεια είναι συνάρτηση της προσφοράς, τότε το κενό που αφήνει ο θάνατος της Βιολέττας Παπαθανασίου είναι τεράστιο. Από τον καιρό που ήταν δασκάλα στο χωριό Μελάς των Κορεστείων, τάχτηκε ολοκληρωτικά στον αγώνα για την εκπαίδευση των μαθητών της και την ανύψωση της παιδείας του λαού μας. Ο αγώνας της για τη διάσωση και διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην ΠΓΔΜ ήταν όλη της η ζωή. Έχοντας ως συμπαραστάτη τον, τότε Γενικό Πρόξενο στο Μοναστήρι, Δημήτρη Παπανδρέου, αλλά και όλους τους μετέπειτα Διπλωμάτες της χώρας, οργάνωσε το δύσκολο έργο της και το συνέχισε όλο αυτό το διάστημα. Η γυναίκα αυτή μας δίδαξε ακριβώς τι σημαίνει δάσκαλος. Στοργική εκεί που χρειάστηκε, δυναμική και αγέρωχη όταν έπρεπε, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή και μπροστά σε τίποτα, έτσι ώστε σήμερα να λειτουργεί στη γειτονική χώρα ένας μεγάλος αριθμός σχολείων ελληνικής γλώσσας.
Με την επιβλητική προσωπικότητά της, αλλά και τη νηφαλιότητα του πνεύματός της, έδινε μαθήματα σε όλους με τους οποίους συνεργάστηκε. Όταν μιλάμε για το ρόλο των διδασκαλισσών κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, θα πρέπει δίπλα στα μεγάλα ονόματα να προσθέτουμε και το όνομα της Βιολέττας. Ήταν αυτή που μας ενέπνεε, ήταν αυτή που επανατοποθέτησε τον μέγιστο ρόλο του Πολιτισμού ως το μεγαλύτερο όπλο του ελληνισμού, για να υπερασπιστεί τα δίκαιά του.
Δίδαξε με τη στάση της να μην κρίνουμε, αλλά να προτείνουμε λύσεις σεβόμενοι τις συνθήκες, το χώρο, αλλά απαιτώντας και τον σεβασμό.
Καληνύχτα Βιολέττα
Σταυρούλα Μαυρογένη, Γενική Γραμματέας Διοικητικού Συμβουλίου Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα
